Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

Γονεϊκή αγάπη σημαίνει θυσία;




άρθρο της Μαρίας Σκαρλάτου δημοσιεύτηκε στο https://singleparent.gr

Όταν στη ζωή ενός ζευγαριού έρχεται ένα μωρό, αυτό γίνεται αυτόματα το κέντρο του κόσμου και οι γονείς βάζουν τις δικές τους ανάγκες σε δεύτερη μοίρα. Τον πρώτο καιρό αυτό είναι σύνηθες και απόλυτα φυσιολογικό. Καθώς ο καινούργιος άνθρωπος μεγαλώνει και σε κάθε αναπτυξιακό στάδιο αποκτά περισσότερη αυτονομία, οι γονείς οφείλουν να αρχίσουν να φροντίζουν ξανά τον εαυτό τους. Κάποιες φορές τα ζευγάρια ΄πέφτοντας’ καταπάνω στη φροντίδα του παιδιού ξεχνούν τον εαυτό τους και τη σχέση τους. Αντιλαμβανόμαστε ότι για το γονιό που μεγαλώνει μόνος του το παιδί ή τα παιδιά του, η παγίδα είναι μεγαλύτερη, μπορεί εύκολα  να σκεφτεί ότι οφείλει να δώσει στο παιδί ότι θα λάμβανε και από τους δύο γονείς. Κι εδώ ξεκινά το πρόβλημα.

Υπάρχουν μονογονείς που έδωσαν τα πάντα για τα παιδιά τους θυσιάζοντας την προσωπική τους ζωή και τις προσωπικές τους ανάγκες. Που παραμέρισαν τα θέλω τους βάζοντας πρώτα και πάνω από όλα τις επιθυμίες των παιδιών τους. Θα μου πείτε δεν είναι απόλυτα φυσιολογικό και αναμενόμενο; Σίγουρα η ιδιότητα του γονιού συνάδει με την προσφορά, με την αγάπη άνευ όρων, με τη θυσία. Θα συμφωνήσω με την προσφορά, με την άνευ όρων αγάπη αλλά όχι με τη θυσία των αναγκών και επιθυμιών του γονέα στο βωμό της ανατροφής των παιδιών. Ο γονιός στη σχέση με το παιδί προσφέρει τον εαυτό του πως θα τον προσφέρει λοιπόν όταν αυτό τον εαυτό τον έχει καταργήσει;  

Η θυσία των προσωπικών αναγκών του γονιού οδηγεί σε δύο δρόμους-  διαφορετικές πορείες στη σχέση γονιού - παιδιού.

Η μια πορεία - εξέλιξη της σχέσης: Αν θυσιαστεί ο γονιός ασυνείδητα θα ζητά ανταλλάγματα με πιο συνηθισμένο την εμπλοκή του στις ζωές και στις αποφάσεις των παιδιών. Θα θεωρεί ότι έχει λόγο σε ότι αφορά τις επιλογές τους και θα υπάρχει συναισθηματική υπέρ-εμπλοκή και μη διακριτά όρια στη σχέση. Θα πληγώνεται όταν δεν τον συμπεριλαμβάνουν στη ζωή τους με τον τρόπο που επιθυμεί οι ίδιος. Αφού θυσιάστηκε απαιτεί να λάβει ανταλλάγματα και θεωρεί τις υπερβολικές απαιτήσεις του, λογικές.

Η άλλη πορεία: Αν θυσιαστεί για τα παιδιά,  το μήνυμα που δίνει είναι, ότι μπορεί να γίνει υποχείριο τους, ότι δεν έχει ζωή και υπάρχει μόνο για να καλύπτει τις απαιτήσεις τους σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται τα παιδιά κι όσο παράλογες κι αν είναι οι απαιτήσεις τους. Έτσι βλέπουμε γονείς σε μεγάλη ηλικία που έδωσαν τα πάντα στα βλαστάρια τους κι αυτά σαν κακομαθημένα εξακολουθούν να ζητούν από τους γονείς τους τα πάντα. Κι ενώ δεν δέχονται κουβέντα για τις δικές τους επιλογές ανακατεύονται στην προσωπική ζωή των γονιών και έχουν λόγο, ακόμη κι αν έχουν κάνει τις δικές τους οικογένειες. Δεν δέχονται όμως ότι κι ο γονιός έχει ανάγκες και δικαιώματα.
Πολλοί γονείς που μεγαλώνουν μόνοι τα παιδιά τους αποφασίζουν να αφοσιωθούν σε αυτά και επιλέγουν συνειδητά να μείνουν μόνοι για να μην πληγωθούν τα παιδιά, τότε είναι πολύ πιθανό η σχέση τους με τα παιδιά να ακολουθήσει τον πρώτο δρόμο. Κάποιοι ίσως κρύβονται πίσω από τα παιδιά εξαιτίας δικών τους προβλημάτων και δυσκολιών να κάνουν σχέση. Έτσι κλείνονται στον εαυτό τους με πρόσχημα το καλό τους. Κάποιοι άλλοι όντως βάζουν τα παιδιά πάνω από όλα και θυσιάζουν τις όποιες δικές του ανάγκες για χάρη τους. Άλλοι  πάλι εκβιάζονται από τα παιδιά τα οποία είναι τελείως αρνητικά ακόμη και στην ιδέα του να έχει ο γονιός τους προσωπική ζωή.

Στις παραπάνω περιγραφές υπάρχει ένα κοινό χαρακτηριστικό, ο γονιός δεν ξεχωρίζει τον εαυτό του από το παιδί ή τα παιδιά. Υπάρχει μια συγχωνευτική σχέση όπου δεν ξεχωρίζουν τα πρόσωπα, οι επιθυμίες, οι ανάγκες, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις. Ένα παιδί από μωρό ακόμη ψυχολογικά είναι μια νέα οντότητα με συγκεκριμένες ανάγκες οι οποίες αλλάζουν ανάλογα με την ηλικία του. Το ίδιο και ο γονιός είναι μια ψυχολογική οντότητα με επιθυμίες και ανάγκες ενήλικα. Αν αυτό δεν γίνει αντιληπτό και δεν ξεχωρίζουν τα πρόσωπα - ψυχολογικές οντότητες οι σχέσεις παραμένουν μπερδεμένες και με πολλά προβλήματα.  

Ο γονεϊκός ρόλος δεν πρέπει να ταυτίζεται με τη θυσία. Ο γονιός δεν πρέπει να ξεχνά ότι βασικό κομμάτι της ζωής είναι η προσωπική του ζωή. Ένας ισορροπημένες γονιός μπορεί να μεγαλώσει ένα ισορροπημένο παιδί που μπορεί να σκέφτεται και τον άλλο, που δεν λειτουργεί απόλυτα εγωιστικά, που δίνει βάρος στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στον  αλληλοσεβασμό, στην αλληλοκατανόηση. Γιατί τα προβλήματα μας δεν φαίνονται ποτέ όταν μένουμε μόνοι με παρέα τον εαυτό μας αλλά όταν σχετιζόμαστε!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου